Long Course Weekend

Vrijdag 24 september, we geven nog een dagje les! 6 lesuren, want ik krijg van mijn directie het laatste lesuur vrij om tijdig aan de start te kunnen staan van de 3,8km lange zwemproef van LCW. Ik kijk er naar uit om de eerste keer in 'zout' water te zwemmen. Net op tijd aan de start na een vlotte tocht van Oudenaarde naar Nieuwpooort!

Klaar om te water te gaan om 17u45. Toch wat vermoeid aan de start van het reizen en lesgeven. Maar genieten is altijd mijn motto. Het gaat onmiddellijk vlot. We zwemmen rond getijde kering en dat levert dus wat tegenstroom en wat meestroom momenten op. Ik zwem vlot rond de 1'25/100m en kan dit toch 3km goed aanhouden. De laatste 800m draaien echter anders uit. Ik geraakt precies minder vlot vooruit. Nochtans blijf ik mijn ritme aanhouden, maar het lijken eindeloze meters te worden. Achteraf bleek dat ik tegenstroming had en ik de laatste 800m maar 1'40/100m meer zwom. Volgende keer dan toch maar de slagfrequentie omhoog jagen om het tempo niet te verliezen. Maar goed, na 58minuten kom ik uit het water. Voor een nogal hectische dag en nog steeds minder zwemtrainingen ben ik heel tevreden met mijn eerste dag. Tevens sta ik onmiddellijk 2e in het klassement van het Full Long Course Weekend. 11 minuten na een ongenaakbare Pamphiel! Na het zwemmen tijd voor een hapje, drankje, wat bijkletsen met de organisatie en andere atleten.

Overnachten deden we in het IBIS hotel in Nieuwpoort. Prima locatie om te ontspannen tijdens deze wedstrijd. Ontbijt met alles erop en eraan zodat we de volgende ochtend klaar zijn om de 180km aan te vallen. Nuja aanvallen, ik had me voorgenomen om in het fietsen gewoon vlot te rijden, geen risico's want het was een verkeersluw parcours tussen adembenemende vergezichten. Ik nam me echt voor te genieten.

Als 2e in de stand mocht ik ook direct na Pamphiel vertrekken. Pamphiel koos voor de TT, ik wist dus onmiddellijk dat ik van hem te ,volgen geen doel moest maken. Ik startte vlot en haalde het eerste uur langs enkele kanalen vlot een gemiddelde van 36km/u ik dacht wel bijgehaald te worden en mijn wagonnetje aan te haken bij de achtervolgers, maar niets was minder waar. Ik maalde de kilometers af helemaal alleen, alsof er niemand om mij heen was. Af en toe een cameraman en een fotograaf die prachtige foto's maakte. Eerste bevoorrading krijg ik de mededeling dat ik de eerste ben. Ik lach het weg want, ik weet dat Pamphiel al enkele minuten voor moet liggen. Echter enkele kilometers verder waar mijn eerste materiaalpech begon(Loskomende bidonhouder) steek hij mij voorbij en krijg ik de boodschap dat hij fout gereden is. Ik had zo'n vermoeden. Na 75km slaat mijn Di2 plots op het kleine voorblad. Ik probeer te schakelen, maar geen succes. Shit, vergeten opladen. Dus enkel nog schakelen achteraan voor zo'n +-100km. Duikt daar net de Kemmelberg op en durf maar weinig te verleggen om de resterende Di2 batterij te kunnen sparen. Op een 36-20 rij ik naar boven, beetje harken, maar het lukt vlotjes. Nadien 36-11 schakelen en de versnelling maakt alle slepende geluiden die maar kunnen. Bij de volgende bevoorrading draai ik het inbuissleuteltje nog wat aan waardoor het slepen minder is en ik toch vlotter verder kan. Helaas moet ik dat op 140km nog eens doen bij de laatste bevoorraading. Ondertussen had Pamphiel zich al een 2e keer fout gereden. Lag ik dus weer op kop. Volgen op het kleinere verzet was geen optie, zelf aanvallen op de snelste kilometer ging niet. Maar goed ik haalde met veel harken en stoten de finish met een gemiddelde van 33km/u pauzes en sleutel momenten niet meegerekend. 5u33m toonde mijn Garmin aan. Terwijl de tijd van de organistatie op 5u41m bleef hangen. 183km alleen door Heuvelland en andere prachtige taferelen. Genoten heb ik zeker. Maar volgend jaar neem ik toch wel de TT om het wat vlotter te kunnen afwerken.

Tijd voor rust zou je denken, maar je kan een weekend in Nieuwpoort niet laten voorbijgaan zonder toch de Pier af te stappen. Dat deed goed. De benen die toch wel vermoeid waren bezig houden. Niet stilvallen zoals we zeggen, op een IM ben je immers wel aan het lopen. 's Avonds lekker gaan eten met het vrouwtje nog wat koolhydraten opslaan voor de marathon de volgende ochtend.

Die marathon was eigenlijk mijn grote doel van dit hele weekend. Ooit eens een marathon lopen onder de 3u stond op mijn bucket list. Maar het echt waarmaken is makkelijker gezegd dan gedaan. De coach had mij gevraagd te starten aan een tempo van 4'10/km. Echter voelde ik mij heel goed en starten we die ochtend met een tempo van 3'50/km of toch daarrond. De eerste 18km gaan vlot, ik loop een deel alleen, een deel met Jasper die ik leerde kennen tijdens de eerste kilometers. Maar na 11km moest ik hem laten lopen, hij liep net die paar seconden te snel naar mijn gevoel. Ik vertrouwde op mezelf om mijn doel te halen. Aanmoedigingen van het talrijk opgekomen publiek deden goed, zelf onze vorige voorzitster van de club was afgekomen om mij aan te moedigen. Het deed me echt veel deugd. Ik genoot met volle teugen van mijn kilometers. Na 18km eerste dipje, ik verlies een gelletje. Ik merk het op, maar denk aan mijn tempo en weiger terug te keren om het op te rapen. "Toon maar karakter op het einde" dacht ik, "dat ene gelletjes zal het verschil niet maken." De kilometers gingen verder en na 22km lang stuk langs het water wind op kop. Het was oneindig lang, het bleef maar duren tot ik het keerpunt bereikte. Ik lag nog steeds op een 4e plaats, maar voelde mij stillaan toch verzwakken. Na 28km liep ik nog vlot het tempo dat ik moest starten van de coach. Blijven duwen dacht ik bij mezelf. Je hoort vaak verhalen van, "denk aan je stappen voet, voet, voet, voet,..." Ik probeerde het, maar het tempo dat in mijn benen zat ging te vlug en ik telde me gek. Na 33km ging het licht eventjes uit, eventjes een stapje zetten maar blijven bewegen. Ik zet terug aan en krijg het tempo opnieuw in de benen. Ik zie Jasper lopen die ik na 11km heb moeten laten gaan. Ik kom terug dichterbij. Ondertussen hadden 2 sterke lopers uit de achtergrond mij al ingehaald en achtergelaten. Enkel focus op mezelf is de boodschap. Ik haal Jasper in en ook hij heeft het moeilijk, we wisselen nog enkele woorden en spreken elkaar nog wat moed in. Op 37km kom ik Charlotte tegen die zelf de 10km gelopen had. Ze spreekt me moed in, maar te vergeefs. Ik moet het weer eventjes op een stappen zetten. Die laatste kilometers, "toon karakter komaan" roept ze, maar de vermoeidheid slaat me om de oren. Tot ik terug op mijn uurwerk kijk. 2u50 en nog 2km te gaan. Ik denk bij mezelf je doel is nog niet verloren, focus en blijven gaan! Voet, voet, stap voor stap, ik merk dat ik opnieuw 4'30/km lopen maar merk ook dat ik de controle over mijn linker voet begin te verliezen. Ik zie een beeld voor mij van zwalpende finishers zoals je ze vaak ziet op tv. Dit mag mij niet gebeuren, concentreren en doordoen gaat alleen maar door mijn hoofd. Je kan het, je bent er, je doet het, komaan. Ik hoor de speaker, nog 300m. Ik kan nog versnellen! Ik loop in een roes binnen en duw mijn klokje af!

2u59m30s dat was nipt. Matthias, organisator van Long Cours Weekend valt me in de armen. Of beter gezegd ik val hem in de armen en barst in tranen uit. Ik ben op, moe, volledig leeg. Ik kan me niet bedwingen en laat alles de vrije loop. Mijn vrouwtje komt over de dranghekkens gekropen en sprenkelt water over mij, geeft me lucht, troost en feliciteert mij. Ik hou het niet meer droog, ik moet bekomen en leg me languit snikkend op de grond. Eventjes helemaal weg, "ik ben er, rust". Na enkele minuten kruip ik recht, tijd voor recuperatie en een goeie douche. Ik behoud tevens mijn 2e plaats in het algemene klassement en mag samen met Pamphiel en Jasper het eindpodium op voor een champagne douche ;-)

Wat een prachtig weekend was dit, ik kwam echt zonder ambities en wou genieten van de laatste race van het seizoen. Echter ben ik tot het besef gekomen dat, wanneer ik mijzelf een nummer opspeld ik alleen maar vooruit wil. Zoals een stier een rode lap voor zich ziet. Onbeschrijfelijk en onvoorspelbaar te gelijker tijd, zolang ik mij maar amuseer en vooruit blijf gaan.

Bedankt Matthias, Madelon, Pamphiel, en zovelen anderen die dit weekend fantastisch maakten. Bedankt Matthias dat ik ambassadeur mag zijn voor dit prachtige event die nog enorm veel potentieel heeft. Ik kom met veel plezier terug!

Bedankt aan de supporters die talrijk opgekomen waren, bedankt aan de mensen die aanmoedigingen toewierpen op elk onderdeel. Dit maakt onze sport zo bijzonder en mooi om te doen! Het betekent veel voor een amateur atleet als mij om dit te mogen ervaren. Gewoon weg bedankt aan iedereen die mij ondersteund en mijn capaciteiten naar waarde weet te schatten.

Bedankt aan Charlotte die dit alles mogelijk maakt voor mij, meegaat, aanmoedigt, ondersteund, moed inspreekt, er gewoon is wanneer nodig! Zonder jou was dit alles nooit mogelijk geweest!