Challenge Championship 2025

**Challenge Championship 2025 – 7 jaar later!**  

Vorig jaar wist ik, dankzij een sterke prestatie in Challenge Roth, een ticket te bemachtigen voor de Challenge Championship in Samorin. Zeven jaar geleden ervaarde ik hier al de sfeer en het hoge niveau, en toen ging ik naar huis met een negende plaats in mijn age group. Dit keer was ik benieuwd waar ik stond en hoeveel ik nog in de tank had.  

Ik had geen specifieke verwachtingen, de eerste wedstrijd van het seizoen blijft altijd een beetje een gok. De trainingssignalen waren positief, al verschilde mijn aanpak de afgelopen maanden van voorgaande jaren. Twee weken geleden kon ik tijdens de ploegentriatlon mijn benen testen met de jonge garde. Dat gaf me vertrouwen, maar een halve afstand is toch nog iets anders dan een team sprint triatlon.  

Op woensdag vertrokken Charlotte en ik richting Samorin, Slovakije. Na 1.270 kilometer reizen kwamen we aan bij X-Bionic Sphere, het Olympische centrum voor topsporters. Een indrukwekkende locatie met alle faciliteiten om atleten optimaal te laten trainen en groeien.  

Donderdag verkende ik het zwemparcours. Het water voelde fris, maar onder de zon kon ik mijn geplande 1.200 meter training probleemloos afwerken. Helaas zorgden de barre omstandigheden ervoor dat de volledige 1.900 meter zwemmen werd geschrapt—12,6 graden watertemperatuur en 11 graden buitentemperatuur op zondagochtend waren simpelweg te koud.  Vrijdag nog wat losfietsen met Charlotte en zaterdag nog wat korte loopkilometers en klaar waren voor de de start op zondag!

**Race Day!**  

Zondagmorgen, 9:25 uur, ging ik van start. Zwemmen is doorgaans mijn sterkste onderdeel, dus de verkorting naar 750 meter was enigszins teleurstellend. Regen, kou en een matige wind zorgden voor echt Flandrien-weer. Tijdens het zwemmen waren mijn handen gevoelloos, mijn vingers amper te bewegen. Gelukkig bracht mijn wetsuit na de wissel snel warmte terug, en ik wist zelfs ongemerkt alle zwemmers in mijn age group voorbij te steken, een zevende zwemtijd als resultaat!  

Op de fiets kwam ik direct in mijn ritme, snel enkele voorliggers in de jongere age group oppikkend. Van mijn eigen age group zag ik echter niemand—onbewust lag ik al aan kop. Met de wind in de rug tikte ik een snelheid van 44 km/u aan na 30 km. Eenmaal de Donau over moesten we beuken tegen de wind, die steeds harder werd. Toch wist ik een stabiele 300 watt te draaien. Ondanks de pittige tegenwind bleef ik mijn voorsprong behouden, met een gemiddeld tempo van 41,2 km/u over 91 km. Dit leverde me uiteindelijk de derde fietstijd op, iets waar ik bij elke race voor zou tekenen!  

**De strijd om het podium**  

Charlotte hield me continu op de hoogte: "Je ligt op kop, houd je tempo vast!" Het lopen vatte ik vol goede moed aan. Mijn trainingen verliepen uitstekend de laatste weken en gaven me veel vertrouwen. Ik wilde voorkomen dat ik me opblies. Daarom hield ik een gemiddeld tempo van 3'52/km aan. Alleen het lange rechte stuk tegen de wind op de paardenpiste voelde zwaar.  

Ronde na ronde moedigde Charlotte me aan. Ik geloofde erin, maar op kilometer 17 dook plots een jagend duo achter me op, ze liepen nét iets sneller. Mezelf opblazen had geen zin, dus ik hield mijn tempo vast. Ik lag immers nog altijd op medaillekoers, iets wat ik vooraf nooit had durven dromen.  

De laatste ronde was puur genieten. Het podium was binnen, maar door de rolling start bleef het nog even spannend. Uiteindelijk kwam de bevestiging snel: een halve marathon in 1u20, mijn snelste ooit tijdens een halve triatlon. Dat betekende een derde plaats in mijn age group op dit “wereldkampioenschap”!  

Vooraf had ik stilletjes gehoopt op een top 15, misschien een top 10… Maar een podiumplaats? Dat had ik nooit verwacht. Het niveau is de laatste jaren enorm gestegen, waardoor dit resultaat extra bijzonder voelt. Eén ding is zeker: ik zal dit moment nog lang koesteren.  

Bedankt aan iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt!

Deze prestatie was niet mogelijk geweest zonder de steun van mijn geweldige vrouw Charlotte, die mij op de belangrijke momenten motiveerde en aanmoedigde. Ook wil ik mijn ouders, broer en schoonzus bedanken voor hun onvoorwaardelijke steun, evenals mijn school, waar ik werk, voor de flexibiliteit en support.

Daarnaast een grote dank aan mijn partners die mij helpen om op dit niveau te presteren: Etixx Sportsnutrition, Trititan, Cuore Wheels, Greg's Cycling Service, RunningMate en MojidBands. En natuurlijk mijn coach, die mij opnieuw in optimale vorm aan de start kreeg.

Dankzij jullie allen kon ik deze droom waarmaken. Op naar de volgende uitdaging op 3 augustus! 🚀