BK 70.3 Ironlakes2022

BK 70.3 in echt flandrien weer!

Vrijdag na school vlug naar huis met de fiets, boeltje pakken en richting Lac de l'Eau d'Heure voor het BK halve afstand. Eerste keer deelname aan een BK. Verwachtingen zijn niet al te hoog, daar ik de laatste weken minder aan trainen toekom dan ikzelf wil. Nu, als we mogen starten aan een wedstrijd heb ik er altijd wel zin in. Ware het niet dat de weersvoorspellingen voor de dag van de wedstrijd niet de beste zijn. Twijfelen over of we iets extra aandoen op de fiets en als we iets aandoen... Wat doen we aan, regenvestje, windstopper, dunne vest met lange mouwen... Het maakt het er niet makkelijker op.

Zaterdagmorgen lijkt alles nog vrij rustig en droog, maar dat is maar schijn. Start om 10u40, maar door de dicht slippende wegen van het drukke verkeer, wordt deze met 20 minuten uitgesteld. Tijd genoeg om de hemelsluizen een paar keer extra te laten open gaan voor de start. Om 11u mogen we dan in een plensbui toch van start gaan. Het warme water doet goed, 20°C is een pak warmer dan de omgevingstemperatuur van +- 10 graden. We warmen dus goed op in het zwemonderdeel. Goed vertrokken en wat goed volgende voeten gevonden. Toch af en toe last van het woelige maar super heldere water. Wind, regen, golven en moeilijk zichtbare boeien geven mij geen goed gevoel in het zwemonderdeel. Laatste rechte lijn naar de swimexit zie ik dat mijn tijd toch niet slecht is voor dit gevoel. Na 27'30 seconden klok ik af uit het water. Best tevreden en op een +-30e plaats uit het water. De toppers zijn dan al een 5-tal minuten uit het water. Snel naar de fiets in de lange wisselzone, beslissen om zonder extra kledij de fiets op te springen, vizier in de bak te laten liggen en hup weg zijn we.

Direct proberen een ritme te vinden in het golvende parcours, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zie enkele atleten voor mij en kan ze vlot bijbenen of inhalen. Het was zwoegen, af en toe wat regen, gevaarlijke bochten en toch proberen snelheid te houden. Ik merk al op dat het niet de superdag zoals ik die hier vorig jaar had. Het weer zal er zeker mee te maken gehad hebben. Ik kan de eerste ronde wat plaatsen goed maken nadat ik toch in mijn ritme lijk te komen na een 30-tal kilometers. Enkele kilometers verder, bij de ingang van de 2e ronde krijg ik toch een zwak momentje. Ik plafoneer een beetje, Siebe De Winter komt me terug voorbijgestoken nadat ik hem enkele kilometers eerder nog achter liet. We wisselen wat woorden uit en gaan er samen verder tegenaan. Alles op reglementaire afstand. We hebben zo terug wat moraal op en krijgen terug wat atleten in het vizier. De laatste 10km is het beste er echter af en moet ik Siebe laten gaan. Ik concentreer me om nog een degelijk loopnummer te proberen afleggen.

Wissel in na het fietsen en hopen op een zo constant mogelijke halve marathon. Ik probeer dit rond de 4'/km af te haspelen. Dat lukt vrij vlot in het begin, maar ook hier meer regen dan zonneschijn na enkele kilometers. Lopen in de regen is veel aangenamer dan fietsen, maar na dat zware fietsonderdeel verlang ik toch naar enkele droge periodes. Die komen er niet echt, dus gecontroleerd verder lopen en proberen tempo te houden. Ik kan nog hier en daar een atleet oprapen, maar moet er ook af en toe eentje laten lopen. Ik kan mijn halve marathon aan 1u23 afhaspelen. En daar ben ik eigenlijk met dit wedstrijd verloop en de voorbereiding hiernaartoe best tevreden mee.

Laatste rechte lijn in en genieten van het publiek die in deze apocalyptische omstandigheden elke atleet bleef aanmoedigen. Ik heb er opnieuw enorm van genoten en kon als 24e atleet met licentie over de meet lopen in een tijd van 4u28. Net voor Jan De Clercq die ik nog net kon voorblijven. Toch een dikke 13 minuten trager dan vorige jaar toen ik hier een 8e plaats behaalde. Maar ontgoocheling is er niet. We zijn een paar keer gestorven op de fiets, net niet bevroren in enkele hevige plensbuien, niet meer in het water gesukkeld tijdens het loopnummer langs het meer en we hebben opnieuw de rode loper gehaald van een wedstrijd. We kunnen dus enorm tevreden zijn van de wedstrijd en het seizoen!

Na de wedstrijd nog nakaarten met de andere deelnemende ratjes maakt dit een seizoenseinde van formaat. Hoe mooi een individuele sport, toch ook een teamsport kan zijn. Proficiat aan alle ratjes en atleten die gisteren aan de start stonden en het einde haalden in deze helse omstandigheden.

Bedankt aan mijn vrouwtje die opnieuw de hele wedstrijd mij vooruit schreeuwde en ook in een rotweer paraat bleef om mij aan te moedigen. Aan mijn ouders om dit weekend met ons mee te maken en ook in helse omstandigheden bleven supporteren. Bedankt aan al mijn partners die mij telkens met de beste materialen en mogelijke vorm aan de start van wedstrijden brengen. One Team makes a dream! Bedankt!